Blog 9

Dit is waarschijnlijk de vreemdste maand van mijn leven. Een maand lang hadden kleine beslissingen een grotere invloed dan ik dacht dat ze zouden hebben. Ik besef dat ik onafhankelijker word, wat een van mijn doelen voor mijn uitwisseling was. In Nederland rij ik nooit met de bus, alles gewoon per fiets of auto. In Litouwen ga ik elke dag met de bus. Maar wat mij onafhankelijker maakt, is dat ik nu gewoon alleen met het vliegtuig ga, terwijl ik in Nederland nog nooit alleen met de bus ben geweest. Maar dit realiseer je jezelf niet.

Als je me een beetje kent, dan weet je dat ik soms net een stapje te ver gaat. Deze keer was het met basketbal, dus deze vreemde maand begint op de dag voor mijn eerste wedstrijd: 17 januari. Ik liep terug naar huis na mijn schietoefeningen en ik voelde pijn in mijn been, daar was ik nogal gestrest over, want de volgende dag zou ik mijn officiële eerste wedstrijd hebben. De dag van de wedstrijd bleef ik thuis van school, zodat ik mijn rust kon nemen. Ik speelde die avond zonder enige pijn. Het was een verschrikkelijke wedstrijd, maar ik kan eindelijk zeggen dat ik mijn debuut maakte in de Litouwse basketbalcompetitie.

Maandag 22 januari, toen ik van school naar huis liep, voelde ik weer deze pijn, op dat moment besefte ik dat er iets mis was. Daarna hadden we een periode met minder trainingen omdat onze coach ziek was en we geen wedstrijden hadden. Dinsdag 30 januari hebben we met een ander team getraind, want er kwamen binnenkort een aantal wedstrijden aan. Na die training liep ik naar huis en voelde opnieuw pijn.

Woensdag 31 januari besloot ik om eerst een sportfysiotherapeut te zien. Het was verschrikkelijk druk en het was moeilijk om een afspraak te maken. Een ander probleem was dat ik niet Litouws was, dus ik zou geen rechten hebben om hier een dokter te bezoeken. Na deze puinzooi ging ik naar een "normale" dokter. Ze stelde me enkele vragen en de eerste conclusie was: het is mogelijk dat je ziek bent, dat je een infectie/ontsteking in je bloed (been) hebt.

Dus donderdag ging ik terug naar de dokter voor een bloedtest, daarna zijn we naar het ziekenhuis gegaan omdat deze dokter dat aanraadde. In het ziekenhuis heb ik 4 verschillende artsen gezien en de laatste vertelde me dat ik moest overnachten zodat ze wat meer testen konden doen. Die dag was ik een beetje in shock en kwamen Jasmin en Romanna op bezoek, wat me gelukkig weer blij maakte.

Vrijdag 2 februari zouden we tot zondag naar Vilnius gaan voor YFU-seminars. Dus mijn host moeder zei tegen de dokter dat ik er echt heen wilde en in de resultaten van deze test stond dat ik geen infectie in mijn bloed had. Dus ging ik naar het YFU weekend, 4 uur in de bus naar Vilnius.

We gingen naar een jumping park maar ik kon niet meedoen vanwege mijn been. Daarna gingen we eten bij een hamburgertent en vervolgens naar ons hostel. De vrijwilligers sliepen op 1 verdieping en "wij" (de uitwisselingsstudenten) sliepen op 2 verdiepingen, onze kamers lagen naast elkaar. Wat we dit weekend hebben geleerd is: onze invloed op anderen en hoe het Litouws invloed op ons uitoefent, waarschuwingsbrieven, dialogen en rollenspellen die ons laten zien hoe we argumenten kunnen ophelderen (in het Litouws), onze doelen en wensen en onze prestaties tot nu toe. Andere geweldige dingen die we hebben gedaan is veel tijd doorbrengen met alle uitwisselingsstudenten en onze ervaringen delen met ons uitwisselingsjaar.

Maandag 5 februari ging ik terug naar het ziekenhuis omdat mijn been nog steeds aan het zeuren was. Ze hebben nog een paar tests gedaan: röntgenfoto's, bloed, urine enz. Maar toch konden ze niets serieus vinden, dus op woensdag 7 februari ging ik met medicijnen en het advies een maand niet te basketballen het ziekenhuis uit. Ik voelde me niet goed bij dit idee dat mensen me medicijnen geven zonder echt te weten wat mijn probleem is. Maandag 12 februari zou ik een soort sportmedisch centrum bezoeken, maar eerst haalde ik op zondag 11 februari op het busstation 2 cadeautjes op: Famke en Kira uit Nederland. Ik liet hen wat "speciale" dingen zien in Klaipeda en ik hoop dat ze het naar hun zin hadden. Ze waren verbaasd hoe goed ik het Litouws al spreek. Geen idee, maar ik wil na 6 maanden vloeiend Litouws spreken.

Woensdag 14 februari hebben we ze naar het station gebracht en ik ben met Romanna gaan paardrijden. Ik vond het te koud. Vervolgens ging ik weer naar het sportmedisch centrum, afgelopen maandag deden ze wat kleine controles, vandaag zouden ze een test doen met mijn hart. Alles was oké, dus ze adviseerde dat ik kon sporten ....'s Avonds gingen we met een kleine groep pizza eten wat leuk was, met mijn klasgenoten, Alyssa, Jasmin, Natan (mijn host broer) en onze buurjongen Valdas. Donderdag 15 februari na de training liep ik met pijn naar huis en toen bedacht ik me dat de mensen in Litouwen me niet meer konden helpen en ik naar Nederland terug zou moeten voor een goed doktersadvies. Dus die avond boekte ik mijn vlucht naar Nederland.

Vrijdag 16 februari heeft Litouwen hier haar 100e verjaardag gevierd. Ik ging met Saule naar een concert van een Litouwse artiest, wat leuk was. We gingen ook naar een lichtshow in de oude stad, Saules nicht en haar vriend liet me een paar speciale plekken in Klaipeda zien, die ik nog niet had gezien. Het was helaas te donker om foto's te maken, maar ik zal er zeker heen gaan wanneer het lichter is. Het was een klif met spectaculair uitzicht over de zee.

Zaterdag 17 februari vertrok ik met mijn host vader naar Vilnius, hij zou met zijn werk naar Oostenrijk gaan. Mijn vlucht was op zondag om 7:10 uur, dus ik had een hotel naast de luchthaven. Deze dag bracht ik door met Indre (een Duits meisje) in een café en we aten iets. We hadden veel om over te praten. 's Avonds probeerde ik wat te slapen, maar mijn wekker ging al om 3 uur, ontbijt om half 4. In het vliegtuig sliep ik in 5 minuten en op zondag om 08:15 was ik op het vliegveld in Eindhoven.

Voor de mensen die ik niet zag of die het niet wisten: het spijt me als ik je daardoor heb gemist. Ik heb tijd doorgebracht met vrienden, getraind bij mijn oude club, een interview gedaan, alle nieuwe veranderingen in Tilburg gezien, maar ook alle veranderingen in mijn eigen huis. Maar het belangrijkste: ik ging naar verschillende soorten artsen: een sportmedisch centrum en een podotherapeut. Bij het SMC vonden ze de oorzaak van mijn probleem en een oplossing wat geweldig was.

De sportfysiotherapeut constateerde dat een van mijn benen langer is dan de andere en mijn zolen, die mijn X-benen moeten corrigeren, niet meer goed zijn. Mijn zolen corrigeerden mijn knieën en heupen verkeerd waardoor mijn linker heup een beetje naar binnen draaide. Hierdoor zat mijn SI-gewricht vast. Door deze verkeerde manier van draaien begon het pijn te doen. Dit had vervolgens weer invloed op mijn knieën. De oplossing: ze masseerden mijn spieren en ze kraakten mijn SI gewricht zodat het weer los kwam. Ik heb nieuwe zolen en rekoefeningen om de spieren rondom het si-gewricht in mijn been op te rekken.

Vrijdag 23 februari vroeg vloog ik terug van Eindhoven naar Kaunas, ik arriveerde om 13:30 in Kaunas. Toen moest ik met de bus naar huis, een reis van ongeveer 2,5 uur. Vervolgens ben ik van Akropolis naar huis gelopen: 30 minuten met een koffer door de sneeuw. Toen ik eenmaal thuis was, was ik helemaal kapot.

Kleine beslissingen kunnen grote gevolgen hebben zoals ik aan het begin van mijn blog al zei. Het besluit om naar Nederland te gaan voor medisch advies hoort hier bij. Het leek een simpel besluit, maar waarschijnlijk een van de belangrijkste keuzes die ik dit jaar maak. Gelukkig kan ik nu wel zeggen dat ik hopelijk weer gezond ben en weer wat normale wedstrijden kan spelen zoals ik thuis deed. Of misschien wel wat betere wedstrijden zelfs ….